Monthly Archives: January 2012

een mooi uitzicht/vooruitzicht

Op het moment dat ik dit schrijf kan ik deze post nog niet online zetten. Je leest nu dus iets ouds. (Maar in principe doe je dat altijd, je kijkt niet over mijn schouders mee terwijl ik typ, dus zo erg is het nou ook weer niet.) Waarom ik nog niet op publiceren kan klikken? Het is namelijk Een Geheim. Of niet echt. Wil het alleen niet online slingeren voordat ik het de mensen bij wie ik in huis woon heb verteld.

Al geraden waar ik heen wil? Ik ga verhuizen! Al elf maanden woon ik vlakbij Amsterdam, in een schattig huis in de tuin van behulpzame huisbazen, maar de bus had ik altijd ruzie en het voor jezelf hebben van badkamer én keuken bleek voor mij persoonlijk iets te veel ruimte. Toen ik de kans kreeg om in dezelfde flat in Amsterdam-Noord te gaan wonen als vrienden van me heb ik deze direct gegrepen. Morgen (als in: de dag nadat dit gepubliceerd is-morgen) ga ik het contract tekenen en mijn uitzicht bekijken (ik ga op de VIJFTIENDE verdieping wonen) en daarna snel verder leren voor mijn tentamens, aan het einde van deze week verhuis is al.

Zo spannend, zo spannend. Het is net alsof ik voor de derde keer aan mijn leven in Amsterdam begin. Nu kan ik eindelijk naar de uni fietsen (de enige keer dat ik het vanuit mijn huidige woning heb geprobeerd deed ik er een uur over. Ben nog nooit zo kapot geweest), gezonde maaltijdsalades eten en Ola Salo-parties houden met de vriendin die er woont, oh en ik ga lid worden van het zwembad in de buurt omdat ik reistijd overhoud en ik ga vet vaak naar de borrel van de studievereniging nu ik geen excuus meer heb om niet te gaan…

Zoveel enthousiasme, en ik kan het niet eens rondblèren op Twitter! Dan maar op deze manier. Wanneer jullie dit onder ogen krijgen, heb ik het mijn huisbazen met een gemeende brok in mijn keel verteld en ben ik vast nog steeds heel blij.

12 Comments

Filed under leven

je ne comprends pas

Het mooiste meisje dat ik ooit heb ontmoet was een Parisienne. Ze was petite, met prachtig bruin haar, een gave huid en gigantische, reebruine ogen en ze kleedde zich immer simpel maar o zo stijlvol (iets wat ik nooit voor elkaar krijg, ik ben meer het kerstboomtype). Overigens rookte ze als een ketter, dus dat je daar lelijk van wordt geloof ik ook nooit meer. Ze was de enige Française die ik ooit heb ontmoet die ook echt zo Frans was.

Een paar weken geleden was ik met mijn moeder in Parijs om een concert bij te wonen. In onze koffer: niet veel meer dan jurken en make-up. Want we zijn wel in Parijs en iedereen moet geloven dat we Parisiennes zijn, aldus mijn moeder. Vooral omdat zakkenrollers ons dan minder snel in het vizier krijgen als potentiële, naïeve berovingsslachtoffers. En omdat het leuk is, natuurlijk.

Zelfs al is mijn moeder ongeveer twaalf keer zo vaak in Parijs geweest als ik, ik wist wel dat de mensen er in deze stad zich niet veel beter kleden noch aantoonbaar knapper zijn dan in Rotterdam. Misschien komen we gewoon op de verkeerde plaatsen in Parijs, maar ik verwachtte in ieder geval net zo veel windjacks en korte kapsels te zien als in les Pays-Bas.
En ja hoor: mijn voorspellingen kwamen uit, mijn moeder werd teleurgesteld. Zelfs bij het concert zag iedereen (afgezien van ons en de fabuleuze mensen op het podium) eruit alsof ze op de hei gingen wandelen. Maar misschien waren dat ook wel helemaal geen Parijzenaars, maar dagjesmensen uit Bretagne.

Nee, als ik mooie Françaises wil zien moet ik me maar blijven vergapen aan de jaloersmakende Facebookfoto’s van mijn vakantievriendin…

15 Comments

Filed under op stap

ik zou iets meer bezig moeten zijn met mijn studie en iets minder met blogfoefjes

Follow my blog with Bloglovin

Vandaag heb ik een account aangemaakt op Bloglovin’. Dat was verbazingwekkend makkelijk. Nog gelukkiger ben ik met het feit dat ik nu niet meer al mijn favoriete blogs af hoef te gaan om erachter te komen dat er toch niets nieuws is gepost: met Bloglovin’ zie je dat in één oogopslag.
Desondanks vind ik het niet de moeite waard om hier een hele blogpost aan te wijden. Waarom ik het toch doe? Omdat je bovenstaande link op je blog moet plaatsen om hem aan je profiel te kunnen koppelen, of zoiets. Gehaaid, hoor. Als het niet had gemoeten had ik nooit zo’n opzichtig follow me please-bericht gepost. Niet omdat ik daar te cool voor ben, maar omdat ik jullie graag laat geloven dat ik daar te cool voor ben.

13 Comments

Filed under internet

talent voor balken

Ik ben zo’n type dat echt, maar dan ook écht niet kan zingen. Hoe ik dat zo zeker weet? Doordat zelfs mijn moeder het toegeeft en er staan filmpjes van concerten op youtube waarop mijn meegezang het geluid verpest. Ik was dan ook enigszins huiverig toen ik op het punt stond om voor de eerste keer Singstar te spelen.

Gelukkig bleek al snel dat dit spel niets te maken heeft met echt zingen. Je moet gewoon een minibeetje maat houden en goed kijken naar  balkjes die aangeven hoe hoog je zit en hoe hoog je zou moeten zitten. Zweeft jouw balkje boven de ideale toonhoogte dien je je stem verlagen, zit je eronder ga je een paar octaven omhoog. Enig om te doen, vooral bij lange uithalen – het is een soort puzzelen hoe je lucht door je keel moet verplaatsen.

Het is echter wel van belang dat je de nummers een béétje kent, zodat je al weet hoe je je stem ongeveer moet positioneren en wanneer er een snel stukje aankomt. Improviseren is, zelfs met die balkjes, behoorlijk moeilijk. Daarom kun je maar beter nummers doen die je kent. Al is dat geen garantie: bij Enjoy the silence van Depeche Mode, die ik toch vaak geluisterd heb, faalde ik legendarisch.

Gelukkig was dat een uitzondering, want bij nummers van Keane of bij Life on mars van David Bowie schitterde ik als een echte zingster (sorry, kon het niet laten) en haalde ik eindelijk eens wat punten. Omdat ik het laatste nummer praktisch uit mijn hoofd ken struikelde ik ook niet over de woorden. Het ging zo goed dat ik me bijna op een podium waagde en mijn ziel en zaligheid in het nummer durfde te leggen. De balkjes zeiden dat ik het goed deed.

Helaas werd het mij opnieuw duidelijk dat Singstar niets met muzikaliteit te maken heeft toen ik achter me de ene vriendin zacht tegen de andere hoorde zeggen: “Zo hè, Lisa kan ook echt niet zingen gewoon.”

8 Comments

Filed under de ongemakken des levens, muziek