Zelden was ik zo teleurgesteld als toen de huisarts me de uitslagen van mijn bloedonderzoek vertelde. “Je waarden zijn perfect,” zei hij en keek erbij alsof hij nog nooit in zijn leven iemand had ontmoet die zo gezond was. Hij vertelde me dat mijn continue vermoeidheid en bijna chronische verkoudheid kwamen door te veel stress en te weinig slaap. Meer rust en meer sport, was zijn advies.
Niet dat ik had gewild dat ik een ernstige ziekte had, maar stiekem hoopte ik op een onschuldig maar aantoonbaar tekort aan vitamine B, of een ander probleem dat verholpen kon worden door pilletjes van de HEMA en misschien wat honingthee. ‘Meer slapen’ en ‘meer sporten’ en ‘minder stress’ zijn abstracte begrippen die al sinds de basisschool feitelijk onmogelijk zijn.
Het is nu bijna twee maanden geleden dat ik gezond ben verklaard. Het leven volgens doktersadvies gaat nog niet helemaal vlekkeloos. Én slapen én sporten én ook nog eens mijn huiswerk afkrijgen? Onmogelijk. Desalniettemin doe ik hard mijn best. Eigenlijk krijg ik van dit streven alleen maar nog meer last van slapeloze nachten door niet gehaalde doelen (want: veel te laat naar bed omdat ik per se wilde hardlopen terwijl ik nog taalbomen moest tekenen), maar vreemd genoeg ben ik sinds het bezoek bij de huisarts niet meer ziek geweest.
Ach. Zo lang ik gezond niet verkouden ben vind ik het prima.
