Vanaf mijn dertiende besteed ik achterlijk veel tijd aan het nadenken over wat ik aan moet. Hoewel ik redelijk tevreden ben over de inhoud van mijn kledingkast, is-ie nog niet helemaal perfect. Al zeven jaar lang heb ik het idee dat ik op het randje van volledigheid ben, dat ik nog maar een paar keer naar de stad hoef voordat ik genoeg kleding heb om iedere dag zeven verschillende mindblowing combinaties te kunnen verzinnen met één rok/vestje/hemd.
Toen ik vandaag in mijn kast stond te graaien zag ik dat ik best wel heel erg veel kleding heb waar het prijskaartje nog aan zit. Ik trok deze kledingstukken één voor één aan om te kijken wat ik er het best bij zou kunnen dragen. Al snel werd het duidelijk waarom de prijskaartjes er nog aanzaten: deze kleren pasten helemaal nergens bij.
Dan moest ik maar iets aantrekken dat ik duizend keer gedragen had, maar ook hier zat niets tussen dat me beviel. Ai. Na zeven jaar modebewustzijn, een kast vol troep!
Jaloers ben ik, op meisjes die iedere dag in een spijkerbroek en blauwe fleecetrui durven te verschijnen. Jaloers ben ik, op meisjes die dagelijks rondlopen op torenhoge hakken, gehuld in een leren rokje en een vintage bloesje (ik had ooit ook een leren rokje. Ik zag er echter niet uit.).
Nu zullen zij ook wel niet tevreden zijn, zo gaat dat. Ontevredenheid over de kledingkast is een universele ziekte waarbij genezing uitgesloten is.
Maar ik zou met niemand van kledingkast willen ruilen.
