Mijn broertje en ik zijn nog van vòòr de vanzelfsprekendheid van ADSL. Tot we tien en twaalf waren moesten we zien te overleven met dertig minuten internet per dag. Mijn zusje heeft dit ook meegemaakt, maar zij is te jong om zich dit te kunnen herinneren.
Toen ADSL eenmaal ons huis had geïnfiltreerd vlogen de dagen voorbij. Allerlei soorten websites passeerden de revue: Harry Potter-websites, talloze fora, CU2, Hyves, Facebook, Livejournal en vier of meer blogs. En Tumblr, Skype, Flickr, Youtube, Windows live messenger…
En Twitter natuurlijk, Twitter is het leukst. Toen ik het eenmaal doorhad was ik dolblij eindelijk een site te hebben gevonden waar alleen maar Coole, Verstandige en Volwassen mensen op zaten. Het was een lichte deceptie toen mijn broertje ook op Twitter bleek te zitten en ongeveer drie keer zoveel volgers had als ik. Nog jammerlijker was dat mijn inmiddels dertienjarige zusje zich ook wilde registreren. “Wil je me alsjeblieft volg-en?” Dat deed ik dan maar, uit barmhartigheid. Inmiddels staat mijn timeline staat vol met berichten in de categorie “ff huiswerk maken” “&brB” “bb” “lol met konijnen xD”.
Gelukkig is mijn zusje te jong voor een smartphone, dacht ik opgelucht terwijl ik en mijn broertje aan het Whatsappen waren. Helaas is zelfs onbeperkt internet op je telefoon niet heilig – mevrouw is aan het sparen voor een Blackberry. Toen ik haar wees op haar nu al riante internetgedrag, kon het haar niets schelen.
“Ach, dan ontvolg je me toch gewoon? Vind ik heus niet erg, ik heb al ándere vrienden op Twitter!” antwoordde ze.
Oh, ADSL. Soms vervloek ik je.
