Monthly Archives: February 2011

nee ik ben niet bang, hinkel pinkel pang

Als kind was ik niet bang in het donker. Nou ja, toen ik zes was sliep ik een tijdje met knoflook en een knuffelleeuw voor mijn raam omdat ik op tv iets had gezien over vampieren en okee, dat verhaal over dat ziekenhuis in de Griezelbus 3 vond ik doodeng, maar afgezien daarvan kende ik geen nachtelijke demonen.

Inmiddels ben ik twintig en een stuk minder dapper in het donker dan vroeger. Sta ik ‘s avonds voor de spiegel denk ik er een ander gezicht in te zien, in ieder nachtelijk silhouet zie ik de geest van een jong meisje. Ik hoor haar zelfs giechelen.

Omdat ik zo’n bangerik ben was ik er altijd van overtuigd dat ik later in een overvol studentenhuis zonder enige privacy terecht zou komen, lekker veilig. Het is zo gelopen dat ik semi-alleen ging wonen, in een huis waar je het water door de verwarming hoort stromen en dat kraakt als een gek. Als ik ‘s avonds in bed lig schrik ik iedere vijf minuten als een bang konijn overeind. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik een vermoorde slager met een bijl. Zelfs de eerste zestien seconden van de nieuwe clip van Within Temptation maken me doodsbang, hoewel ik heus wel doorheb dat het een ongeloofwaardige clip van een ongeloofwaardige band is.

De eerste vijf bange nachten heb ik er al op zitten, nog een heleboel te gaan. Ik kijk er naar uit – ik denk dat deze angsthazerij goed voor me zal zijn. Alles went, ook het donker. Nog even en ik ben stoerder dan Anna Drijver en Buffy the vampire slayer bij elkaar.

4 Comments

Filed under de ongemakken des levens

over vicieuze cirkels gesproken

Vandaag las ik in de krant dat de gemiddelde Nederlander 191 minuten per dag televisie kijkt. Dat is drie uur en elf minuten.
Drie uur en elf minuten.
Drie uur en elf minuten.

Geen wonder dat we allemaal zo druk en gehaast zijn, dat we geen tijd hebben om langs te gaan bij de schoonouders en geen tijd hebben om te sporten. Dat we geen tijd hebben om de lamp die het al een maand niet doet te repareren, geen tijd hebben om dat ene mailtje te sturen, geen tijd hebben om te koken of om zelfs ook maar boodschappen te doen, geen tijd hebben om af te spreken met vrienden of om op tijd op ons werk te komen, geen tijd om te doen wat we echt leuk vinden.
Geen wonder dat we te moe zijn om onze kinderen voor te lezen, te moe zijn om niet te zwichten voor de verleidingen van koek en chips, te moe zijn om naar bed te gaan. Er bestaat immers niets energieslurpenders dan televisie.
Nee, nu snap ik het helemaal. Als de televisie je eenmaal zo heeft uitgeput, is zelfs het indrukken van de uit-knop te veel gevraagd.

3 Comments

Filed under film en teevee

de d is van dolletjes

Vorige week lag er ineens een dode duif in het fietsenhok. Hij lag in het midden van het pad, als je niet uitkeek zou je zo op hem trappen. Ik liep er heel voorzichtig langs, in de angst een spastische beweging te maken en met mijn volle gewicht op de duif te gaan staan.

Het was nog vroeg, kwart over zeven ‘s ochtends, en toen ik ‘s avonds weer bij het fietsenhok kwam lag hij er nog steeds, alleen iets meer naar de zijkant verschoven. Ik vroeg me af wie hem ging opruimen. Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat de duif volledig weggerot was.

De dagen daarna lag hij iedere keer dat ik in het fietsenhok kwam iets meer naar de zijkant, tot hij het rek raakte. Het werd donker en weer licht, het waaide en het regende, maar de enige verandering die ik in de duif kon opmerken was dat zijn ogen op een dag verdwenen waren.

Intussen is het een week verder en ligt de duif er nog steeds. Ik vraag me af of je hier iemand voor kunt bellen. Tot dusver lijkt het alsof het niemand wat kan schelen, maar misschien denkt iedereen gewoon hetzelfde als ik.

3 Comments

Filed under de ongemakken des levens

adios mijn treinstellios

“Vind je het niet irritant om zo lang te moeten reizen?” vragen ze iedere keer in Amsterdam wanneer ik vertel dat ik in Rotterdam woon, of in Rotterdam wanneer ik vertel in Amsterdam te studeren. “Je bent zoveel tijd kwijt!”
Goh, u meent het. Twee uur voor aanvang van college de deur uit, standaard een half uur te vroeg komen omdat je anders de eerste vijf minuten mist? Laat thuis zijn terwijl je vroeg uit bent en vervolgens om tien uur alweer naar bed zodat je toch nog een beetje behoorlijk slaapt? Welcome to my life.

Nee, zo had ik het ook niet gepland. Ik dacht dat als ik mijn best deed ik heus wel snel een kamer zou vinden, misschien niet in het centrum en misschien met weinig vierkante meter, maar ik had goede hoop. Helaas scheen ik me veel te laat bij Studentenwoningweb te hebben ingeschreven, ben ik de komende acht jaar nog niet aan de beurt voor antikraak en maak ik ook niet echt de blits op hospiteeravonden.

Dus ja, dan wordt het toch treinen. Al een half jaar zit ik twee uur per dag in het grote gele gevaarte. Het treinreizen vind ik niet zo erg. Ik staar non-stop uit het raam, met of zonder ipod, met of zonder gedachten. Leren werkt niet echt. Ik zit en ik kijk en als ik er ben wou ik dat ik nog een uur mocht. Gedwongen stilzitten is zo veel beter dan vrijwillig stilzitten. Maar tien uur per week gedwongen stilzitten veel, erg veel.

Gelukkig duurt dit niet lang meer. Over twee weken verhuis ik.

7 Comments

Filed under leven, tijdmanagement