Het achtervolgt me. Iedere keer dat de brievenbus rinkelt krijg ik klamme handen. Soms droom ik er zelfs over.
Het begon toen ik zestien was en werk kreeg bij de HEMA. Eerst leek het nog redelijk onschuldig: wat loonstrookjes die je enkel op volledigheid hoefde te controleren en iedere twaalf maanden een jaaropgave, waar je ‘later’ wat mee kon. Dat ‘later’ bleek al snel behoorlijk verraderlijk te zijn. Die jaaropgave bleef me maar aankijken vanaf de hoek van mijn bureau – opruimen deed ik toen nog niet.
Vlak voor mijn achttiende verjaardag werd het erger. Er stroomden brieven binnen waarin stond dat ik als volwassene geld kreeg de overheid en dat ik geld moest betalen aan de overheid. Ik moest dingen regelen – iets met DigiD, iets met zorgtoeslag, iets met belasting. Zonder te weten wat ik precies deed volgde ik de instructies van de brieven op. Naderhand propte ik al het papier in een map.
Twee jaar, twee banen en twee studies verder is die map overvol. Alles zit door elkaar; van bevestigingen van mijn treinabonnement tot mijn donorcodicil. De meeste brieven heb ik nooit meer nodig en ik zou die hele map dan ook het liefst wegkieperen, maar dat kan niet – de brieven verzekeren mij dat als ik dit doe ik nooit meer een baan zal kunnen krijgen, ziekenhuizen me nooit meer zullen behandelen en dat ik al mijn kansen om ooit nog één cent belastinggeld terug te zien verspeel.
Eens in de zoveel tijd krijg ik een brief waarin staat dat ik mijn gegevens aan moet passen. Ik pak de map erbij en bid dat ik de benodigde papieren niet ben kwijtgeraakt. Ik surf naar obscure overheidswebsites, bel instanties, sta uren in de wachtrij, half huilend. Als alle gegevens zijn ingevuld en alle formulieren zijn verstuurd heb ik weer geen idee wat ik zojuist heb gedaan. De papieren bouwen een luidruchtig feestje in mijn map.
