Afgelopen maandag was een bijzondere dag. Het was 1 november, een nieuw begin na die rare oktoberweken. Wouter was er maandag precies één maand niet meer. Het is allemaal zo snel en tegelijkertijd zo langzaam gegaan.
Het lijkt wel alsof de herfst dit jaar langer duurt dan normaal. Het begon zo vroeg, in augustus al, en nu zijn de bomen nog steeds niet kaal maar groen en rood en goud en ik draag nog steeds geen winterjas. Het licht is wel veranderd ten opzichte van enkele weken geleden, het is niet meer zo mooi en fel, maar grauw en… afwezig. Soms is het al donker als ik uit college kom. Toch vind ik de straten mooi, zeker de straten van Amsterdam die bedolven zijn onder de herfstbladeren en die pepernoten en goedkope aarbeienthee beloven. De lucht is ijler dan een paar weken geleden en voelt ook heel anders, ruikt heel anders. De stad schreeuwt november. Natuurlijk is het koud, natuurlijk is doorweekt zijn van de regen niet cool en het was ook niet leuk dat de wind mijn ov-chipkaart vanochtend vroeg onder een oliebollenkraam blies, ik ben blij dat ik dit allemaal kan voelen. Ik ben gewoon zo blij dat ik er mag zijn.
